Μπράβο σας...

Πρίν λίγους μήνες αποφάσισα και εγώ να μπω στον χώρο του αθλητισμού. Άρχισα λοιπόν να τρέχω.
Στην αρχή το βρήκα διασκεδαστικό. Αγόρασα αθλητικά παπούτσια ειδικά για το τρέξιμο, ρούχα τύπου σορτσάκια και μπλουζάκια ισοθερμικά, χρονόμετρο να μπορώ να βλέπω τους χρόνους και τα χιλιόμετρα μου, θήκη για να έχω και το κινητό ώστε να ακούω μουσική και άλλα τέτοια διάφορα...
Με τον καιρό έβλεπα ότι πάω καλύτερα οπότε είπα να πάρω μέρος και σε μαραθώνιους. Έτσι και έκανα. Άρχισα λοιπόν τις προπονήσεις με όσο χρόνο μπορούσα να έχω λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων. Και ναι πήρα μέρος στον πρώτο μου Μαραθώνιο, πήρα και στον δεύτερο....
Στον τρίτο?...
Μία ίωση με έκανε να μην μπορώ για λίγο καιρό να τρέξω. Με τον καιρό έγινα καλά και είπα να ξαναπάω αλλά δεν πήγα. Μάλλον είναι δικαιολογία στον εαυτό μου ότι και καλά θα ξανά πάθω το ίδιο, ότι έχω αρκετό καιρό να τρέξω οπότε δεν έχω αντοχή, ότι πρέπει να κάνω δουλειές στο σπίτι (οι οποίες δεν τελειώνουν ποτέ) και άλλα παρόμοια.
Τελικά μάλλον δεν το πήρα και πολύ στα σοβαρά. Έφτασα στον σκοπό μου και τι τέλειωσε αυτό ήταν?
Ξανά μπήκα λοιπόν στο interner για να ψάξω αναφορές για το τρέξιμο μπας και ανέβει το ηθικό μου και συνεχίσω. Αυτό που είδα και το βλέπουμε καθημερινά αλλά δεν δίνουμε προσοχή είναι αυτοί οι άνθρωποι 

που όχι μόνο δικαιολογίες δεν λένε στον εαυτό τους αλλά βοηθάνε και όλους εμάς.

Πιστέψτε με πήρα πολύ δύναμη να το ξανακάνω.

Τελικά μάλλον χρειαζόμαστε εμείς την βοήθεια τους γιατί αυτοί είναι από μόνοι τους η Δύναμη.

Τους συγχαίρω και τους ευχαριστώ πολύ.

Τα θέλω σας τα κάνετε πραγματικότητα. Μπράβο σας.

Όσο θα συνεχίζετε εσείς 

θα βλέπουμε πραγματικά τι αξίζει η ζωή όλων μας...